1. W świecie kłamstw - prawda klasyfikowana jest jako zdrada.

Tom od kilku dni był bardzo podenerwowany. Jego brwi wciąż ściągnięte były w stronę nosa, przez co na twarzy widniał niemiły grymas. Ramiona przygarbiły mu się jeszcze bardziej. Wyglądał jakby z niechęcią się poruszał, a robił to tylko między kuchnią, łazienką, a swoją sypialnią, która teraz stanowiła jego jedyne miejsce schronu.

Zasłonięte rolety i panujący w pomieszczeniu półmrok były dla niego świętością, toteż nie pozwalał zakłócać jej żadnym, jakkolwiek pojętym, światłem. Godził się czasem – przed sobą samym – na świece, lecz tylko wtedy, gdy naprawdę nie mógł zasnąć, a bezwzględna otchłań otaczającej go ciemności nie za bardzo w tym pomagała. Wpatrywał się wówczas w szafę, jakby czekając aż wyskoczy z niej potwór z otwartą paszczą i sączącą się zeń krwią. Obserwował też drzwi, nie chcąc by ktokolwiek zakłócał jego spokój wizytami, nieodzownie połączonymi z pytaniami – począwszy od tego, czy jest głodny, po pytania typu „jak się czujesz?”, na które zupełnie nie miał ani ochoty, ani siły odpowiadać. Samo jarzmo zdrady ciążyło mu już wystarczająco bardzo; czuł je na swoich barkach, jak gdyby było w postaci ludzkiej, nosił ją na swych ramionach niczym kilkuletnie dziecko.

Powoli począł dokuczać mu chłód, mający swe źródło w oknie otwartym już od kilku godzin. Może w końcu zaczynał budzić się z letargu, w jaki wpadł? Może zaczynał rozumieć, może przyswajał myśl, że to koniec? Choć słowo „koniec” było dla niego tak ogólnopojętą abstrakcją, że trudno mu było ustosunkować się do tego, co właściwie oznaczało.

Zachłysnął się powietrzem docierającym z zewnątrz i zamknął szczelnie okno. Wszystko, co robił od wczorajszego dnia, było tak automatyczne, niezdarne, a nieraz wręcz nienormalne. Potrafił kilkanaście minut kręcić łyżeczką w kubku kawy, jakby posłodzona była - co najmniej - kilogramem cukru, gdy tym czasem wsypywał jedynie dwie. Przyrządzał ów kofeinowy napój z zamiarem wypicia go, póki gorący, lecz kiedy w końcu zdawał sobie sprawę z tego, co robi – był już wystudzony do temperatury pokojowej, co w jego pokoju oznaczało zaledwie 18 stopni Celsjusza.

Wmawiał sobie, że ciepło go dusi, nie pozwala oddychać, dlatego wciąż wietrzył swoją sypialnię i nie przeszkadzały mu – niemalże fioletowe od zimna – stopy, na które nie zakładał skarpet podczas pobytu w domu, ani zmarznięte dłonie, które raz po raz zaciskał w pięści, niczym zwierzę – w każdej chwili gotowe odeprzeć atak. Jednakże nikt nie miał zamiaru go atakować. Wręcz przeciwnie, jeśli pozostać przy porównaniach do zwierząt, zarówno najbliższy przyjaciel Georg, jak i brat Bill, gotowi byli wylizać jego rany, gdyby sam nie miał na to sił. Ale on tego nie chciał, nie chciał okazywać słabości. Wówczas skazałby się na upadek, a przecież nie miał już przy sobie tej, która miała go złapać.

Jego nastrój niewątpliwie udzielił się także psu. Caprice przez cały dzień leżał przy drzwiach, niespokojnie kręcił się po pomieszczeniu lub z politowaniem patrzył na Toma. Gdy właściciel otaczał go spojrzeniem, kundelek na raz siadał przed nim i próbował trącać łapką. Wywoływało to na moment uśmiech na twarzy bruneta, ale był to tak krótki moment, że gdyby chciano go sfotografować – nie zarejestrowałby tego żaden aparat. Psiak raz po raz burczał po nosem, gdy tylko usłyszał jakiś niezidentyfikowany dźwięk, którego Tom nie potrafił uchwycić, być może przez głośną muzykę, która towarzyszyła mu w godzinach samotności. Często dołączał do tego dźwięki gitary i próbował nucić, ale to tylko bardziej potęgowało jego złość.

Nagle Caprice zaczął zajadle szczekać, po czym - dobiegnąwszy do drzwi – począł energicznie merdać ogonem, na znak radości z wizyty jakiegoś – najwidoczniej znajomego – gościa. Tom automatycznie zwrócił swój wzrok w kierunku wejścia do lochu, jak w myślach nazywał teraz swą sypialnię. Jego żołądek ścisnął się, jakby pod wpływem niewidzialnej dłoni, która pomyliła go najwyraźniej z cytryną i próbowała wycisnąć wszystkie soki. Przez to, poczuł jak pali go w przełyku, soki trawienne dawały o sobie znać, aż po gardło, uniemożliwiając tym samym wypowiedzenie jakiegokolwiek słowa.

Patrzył na tę kobietę, na tę blondynkę, zielonooką blondynkę, na kobietę swojego życia, jak mu się wcześniej wydawało, na zdrajczynię. Wyglądała tak pięknie, że musiał siłą kontrolować swe myśli, by nie wybiegały zbyt daleko w krainę fantazji erotycznych oraz ciało, by nie pozwoliło mu porwać jej w ramiona a później rzucić na łóżko, na którym siedział teraz sam, a które było niejednokrotnym świadkiem ich – tak pięknej – miłości. Miała na sobie morelowy sweterek, pod spód założyła różową koszulę z kołnierzykiem, którą kupili razem, gdy wyjeżdżali na ostatnie wspólne wakacje. Włosy potargane wiatrem, lekko zaróżowione policzki i szczupłe nóżki, odziane w dopasowane czarne spodnie, a stópki, które uwielbiał całować i głaskać, otulone - nienagannie białymi - skarpetkami frotte. Była uosobieniem piękna w jego oczach, które dopiero po kilku sekundach zmusił, by z powrotem skierowały się na laptop i stronę z otwartym poradnikiem dla zdradzonych mężczyzn, który wertował od wczoraj. Swoją drogą, po jaką cholerę czytał te dyrdymały, skoro wystarczyło tylko, by ją zobaczył a już zaczynał świrować?! Jednakże ów poradnik jako jedyny w tym momencie przypominał mu, co zrobiła i dlaczego teraz nie mógł po prostu chwycić jej w talii, oprzeć o szafę albo drzwi i całować, tak namiętnie, gorąco całować.

- Kto cię tu wpuścił? – spytał, nie siląc się na grzeczność. Wiedział, że czekała na jego reakcję. Choć może wyobrażała ją sobie w nieco innej formie. Ale Tom od dnia, w którym dowiedział się prawdy o życiu swojej kobiety, pozostawał w zgodzie ze sobą – dostawała tyle, na ile zasłużyła. Teraz, gdy stała przed nim, jeszcze nie do końca pozbawiona nadziei, choć z pewnością obdarta z szacunku do samej siebie, wiedział, że tak naprawdę nie zasługiwała na nic.

- Twój brat – usłyszał w odpowiedzi jej stłumiony szept, a ciało zareagowało natychmiast – po kręgosłupie przebiegło mu stado mrówek, a na rękach wystąpiła gęsia skórka. Czuł, po prostu czuł całym sobą jej obecność i coraz bardziej oplatał się nią, tak jak oplata się ciepłym kocem w mroźne dni. Nabrał do płuc powietrza przesiąkniętego jej zapachem. Jak nigdy dotąd – brzoskwinie, gruszki oraz kwiat róży z wyraźną nutą jaśminu – przyprawiały go o mdłości. Odkaszlnął, jakby obawiając się, że mógłby się tą wonią zakrztusić. Teraz wszystko, co było nią, jego prowadziło do destrukcji.

Gdy tylko udało mu się rozwiać kłujące wspomnienie jej ciała odzianego wyłącznie w owe perfumy, przez zaciśnięte zęby wycedził:

- Wynoś się.

- Nie miej mu tego za złe, on chce dobrze – odważyła się w końcu powiedzieć. – Ja też chcę, Tom, dlatego pozwól mi wyjaśnić – dodała, robiąc krok w jego kierunku.

- O, ja również wiele bym chciał – odparł podniesionym głosem, po czym zamknął laptopa i odłożył go na bok. Rękoma odepchnął się od łóżka i w jednej chwili znalazł się tak blisko niej, blisko swego anioła, który bez skrupułów go oszukiwał, a nawet puszczał się na prawo i lewo. Spojrzał jej w oczy, ale nie chciał widzieć tam niczego poza kłamstwem.

Westchnął głęboko, gdy wspomnienia znów zaczęły ranić jego wnętrze, po czym dodał: - Wiesz, czego chcę najbardziej? Żebyś zniknęła. Raz na zawsze - zniknij.

- Ale Tom… Zrozum, Ciebie nie było… Ja sama…

- Czy to powód do tego, żeby pieprzyć się z kim popadnie?!

- Ja tylko…

- Nie! – Przerwał jej, zaciskając pięści tak, że zbielały mu kłykcie. – Nie tylko, ty aż mnie zdradziłaś. Iwiesz co? Pierdol się! Bo tylko to wychodzi ci najlepiej.

A gdy dziewczyna nie ruszała się z miejsca, złapał ją za ramię – może nieco za mocno, może niezbyt subtelnie – i pchnął w stronę drzwi. Ostatni raz spojrzała na niego wzrokiem zbitego psa, po czym wyszła, zostawiając go samego w pomieszczeniu pełnym jej osoby.

*

Zaaferowany Bill przysłuchiwał się rozmowie, która miała miejsce za niedomkniętymi drzwiami pokoju jego brata. Nie mógł zrozumieć, o co dokładnie chodziło, bo mówili – zdawałoby się – jakimś swoim językiem, którego szyfr znali tylko oni sami. Póki co, nie potrafił wywnioskować niczego konkretnego. Oparł głowę o ścianę i czekał, aż któreś z nich zamknie drzwi – albo od wewnątrz, albo od zewnątrz. Padło na to drugie. Nawet nie udawał, że nie podsłuchiwał ich rozmowy. Przyglądał się po prostu jak blondwłosa dziewczyna opuszcza pokój Toma, ich mieszkanie, a co za tym idzie – ich (choć w szczególności Toma) życie. Rzuciła mu jedynie krótkie spojrzenie i pokręciła głową, odpowiadając, tym samym, na pytania, które odbijały się w jego głowie, jedno od drugiego. Tym jednym przelotnym spojrzeniem, chciała powiedzieć, że jest niewinna. Ale już nikt jej nie słuchał…

Blondwłosy wyciągnął dłoń ku drzwiom, za którymi chował się jego brat. Miał ochotę wtargnąć tam i wyciągnąć od Toma wszelkie informacje dotyczące, zaistniałej przed momentem, sytuacji. Pomyślał jednak, że wówczas zachowałby się jak intruz, wkraczający na pole wroga. Zrezygnował ze swoich zamiarów. Opuszczając rękę, skierował się do swojej sypialni.

Widok, jaki tam zastał, oszołomił go i niemalże zwalił z nóg. Choć już wcześniej widział ją w podobnym stroju, jeszcze nigdy nie wydała mu się w nim tak piękna, jak teraz. Leżała na środku łóżka, niemal topiąc się we fioletowej pościeli. Rozpoznał, że miała na sobie jego koszulkę, która w tej pozycji odkrywała jej pośladki, skryte za materiałem białej koronki. Kolejny raz oszalał, kolejny raz stracił dla niej głowę. Cudem wydało mu się, że los postanowił podarować ją w prezencie właśnie jemu. Może nie zawsze był dla niej dobry na tyle, na ile zasługiwała. Wiedział jednak, że ona jest dla niego najlepsza i miał tę pewność, że będzie zawsze. Uśmiechnął się do swoich myśli i zbliżył dyskretnie do brzegu łóżka. Obróciła się na plecy i spojrzała na niego zlęknionym wzrokiem.

- Hej, kochanie, co jest? – zapytał przejęty, kładąc dłoń na jej głowie, najdelikatniej jak tylko potrafił.

- Boję się – odparła. – Boję się, że ty też kiedyś wyrzucisz mnie ze swojego życia.

Bill zaśmiał się w głos, przyciągając ją do siebie. Usadził Ninę na swych kolanach, tak jak usadza się małe dziecko i z czułością ucałował jej czoło.

- Kocham cię, głuptasie. I nigdy nie wyrzucę cię ze swojego życia. To po prostu niemożliwe – mówił spokojnie, a ona wsłuchiwała się w jego głos jak w najpiękniejszą muzykę. – Bo jesteś jak ośmiornica, która przyssała się do mnie za pomocą swoich macek.

Dziewczyna uniosła głowę do góry i skrzywiła twarz w geście niedowierzania.

- Ja ośmiornicą?! – wykrzyknęła obrażona. – Och, ty! Zaraz ci pokażę, co potrafią ośmiornice! – I zaczęła łaskotać go, jak małego chłopca, po całym brzuchu, po boczkach i plecach. A on śmiał się tak głośno, że brakło mu tchu, a z oczu zaczynały płynąć mokre strużki. Machał nogami jak wariat, próbował ją powstrzymać, jednak usiadła na nim okrakiem i nie zamierzała przestawać. Pomiędzy krzykami zaatakowanego Billa, a śmiechem Niny, dało się słyszeć trzaśnięcie drzwi frontowych, które w tym momencie miało dla nich najmniejsze znaczenie.