4. Wash me thoroughly from my iniquity and cleanse me from my sin.*

Koda - Staying.mp3

Krople wody spływały po jego – zmęczonym nieprzespaną nocą – ciele, rysując ślady rzek i strumieni. Tworzyły swoisty rodzaj mapy, którą bezbłędnie odczytać mogła tylko ona. Nikt przed nią i zapewne nikt po niej, nie będzie potrafił rozpoznać poszczególnych wzniesień każdego z mięśni, zagłębień, ani szlaków żył.

Rozłożył dłonie po obu stronach, zawieszonej nieco wyżej, słuchawki prysznicowej. Na pochyloną głowę skierowany był główny strumień wody, który przyjemnie rozmasowywał pulsującą czaszkę i bolący kark. Niespodziewanie usłyszał, jak dziewczyna wchodzi do łazienki. Nie zareagował, nie odezwał się. Po prostu wstrzymał oddech i czekał na to, co miało nadejść, a czego wizja przyprawiała go o głupkowaty uśmiech i bliżej nieokreślone wariacje w brzuchu. Lubił wspólne kąpiele, bardzo lubił. Dał jej moment, by mogła pozbyć się resztek materiału, oddzielającego go od widoku ukochanego kobiecego ciała. Za chwilę drgnął pod wpływem chłodnego dotyku smukłej dłoni w okolicy lewej łopatki. Oddychał ciężko, wciąż nie otwierając powiek. Chciał czerpać jej obecność na zapas. Przedłużał chwilę kontaktu skóry do skóry, kiedy ona powoli palcami zaczęła sunąć w dół, kreśląc tor wzdłuż jego kręgosłupa – krąg po kręgu, bez pośpiechu. Zdążyła zaledwie musnąć opuszkami jego prawy pośladek, gdy odwrócił się gwałtownie. Woda wciąż spływała mu na twarz, zlewając obraz i zamazując jej twarz. Wiedział jednak, że to ona. Nikt inny nie potrafił rozpalać w nim takich emocji, od nadmiaru których poczuł, że robi mu się słabo. Przekręcił kurek, by zmniejszyć temperaturę wody. Kobieta bez ostrzeżenia przylgnęła do jego ciała i wpiła się mocno w usta. Całowała go drapieżnie, ale z pewną dozą nieśmiałości. Jakby robiła to po raz pierwszy. Albo ostatni…

Chciał spojrzeć w jej zielone tęczówki, jednak spotkał się tylko z rozmazaną wizją kobiecej twarzy. Dostrzegł jej uśmiech i po chwili klęczała już przed nim. Ujęła jego pulsującą męskość, która stawała się coraz bardziej sztywna. Wydał z siebie cichy jęk rozkoszy, gdy objęła go pełnymi ustami. Wewnętrzna strona jej warg była tak ciepła i miękka. Poruszała językiem, jakby była to dla niej zabawa. Poruszała rytmicznie w górę i w dół, a Tom coraz bardziej tracił nad sobą kontrolę. Było mu tak cholernie dobrze, że miał ochotę krzyczeć. Ugięły mu się kolana, a dłonie ślizgały po mokrych kafelkach. Miał wrażenie, że za chwilę straci równowagę. Był już tak blisko… Jęknął jeszcze, zanim zdecydował się złapać ją za włosy, by móc głębiej zatopić się w przyjemnej otchłani jej ust.
Otworzył raptownie powieki, gdy coś uniemożliwiło mu zanurzenie palców w blond lokach.

Odpowiedź była aż nazbyt oczywista.

Nailea zniknęła.

A może w ogóle się tu nie pojawiła…

Spojrzał w dół jeszcze raz, by się upewnić. Dostrzegł jedynie sterczący skutek jego erotycznych fantazji. Desperacko chwycił swą męskość i brutalnie poruszał dłonią w górę i w dół. Powoli czuł, jak zbliża się szczyt. Zacisnął mocniej zęby i powieki, z pod których uparcie wypływały kolejne słone krople. Jego twarz przybrała nieludzki wyraz, wyrażając ogrom bólu, tkwiącego pod skórą. Płakał, tak żałośnie płakał, a akt, któremu się poddawał nie sprawiał mu żadnej przyjemności, wręcz przeciwnie. Był zły na siebie, że musi to robić, myśląc o niej, był zły, bo jej pragnął. Bo tęsknił. Kochał… Załkał bezgłośnie, gdy wreszcie zakończył bezuczuciową ipsację, po czym bezwiednie, jakby zupełnie pozbawiony siły, osunął się w dół.

A chłodna woda zmywała jego grzechy…

*Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego.
*

Dopijała właśnie swoją kawę, kiedy w końcu w drzwiach pojawił się ciemnowłosy młody mężczyzna. Przywołała go skinieniem ręki i nie siląc się na uśmiech, wskazała krzesło naprzeciwko niej. To była dziwna sytuacja. W towarzystwie własnego przyjaciela czuła się skrępowana i niepewna. Czuła się źle, bo w końcu na własnej skórze przekonała się, że to było nieodpowiednie. Uściślając, było nieodpowiednie tylko w kontekście minionych wydarzeń. To, co miało miejsce ponad tydzień temu pod jej mieszkaniem, nie powinno się nigdy wydarzyć, a tym bardziej Tom nie miał prawa tego widzieć. Nie chciała sobie wyobrażać, jak mógł się czuć. Kiedy ona… Nie chciała sobie wyobrażać, ale jednak każdej nocy zaciskała mocno pięści i chowała zęby w poduszce. To przychodziło samo. I bolało za każdym razem coraz bardziej.

Popełniła największy błąd swojego życia, a teraz - jak desperatka - chwytała się każdej z możliwych opcji, by to naprawić. Ten jeden głupi wyskok nie zmienił przecież niczego, nie zmienił jej miłości do niego. Musiała tylko przekonać do tego Toma, a z tym wiedziała, że nie będzie łatwo. W końcu widział to, co widział. A wiadomym było, że od jakiegoś czasu po prostu na to czekał, przewidując, że między nią, a Erichem dzieje się coś więcej, niż tylko przyjaźń. Dała mu więc to, czego chciał.

- Pomożesz mi? – spytała, bez zbędnych wstępnych pytań o samopoczucie.

Erich z pewnością widział, że Nailea nie czuje się dobrze, o ile w ogóle jako tako czuje, że żyje. Ciężko było to stwierdzić po jej podkrążonych oczach, nieskutecznie skrywanych pod korektorem i zbyt jasnym podkładem. Twarz miała pobladłą, niemal siną. Włosy zaniedbane, tak samo jak paznokcie, którymi stukała w pustą już filiżankę.

- Masz jakiś konkretny plan?

Poruszyła się niespokojnie na krześle i nieco nachyliła nad stolikiem, tym samym zmniejszając odległość między nimi i nieświadomie odsłaniając swoje pełne kobiece kształty. Nie mogła dziś wybrać lepszej bluzki. Ta w kolorze szmaragdowej zieleni z dekoltem w serek była wprost idealna. Poczuł jak serce zaczyna szybciej pompować w żyłach gęstą krew. Wywoływała w nim tak ogromne emocje, że coraz ciężej było mu utrzymać kontrolę nad własnym ciałem. Tak bardzo pragnął jej dotykać...

Czuł, że musi minąć jeszcze trochę czasu, nim całkowicie oddali Naileę od Toma, ale wiedział doskonale, że jest już na dobrej drodze. I pomyśleć, że wystarczył tylko ten jeden SMS.

*

Ten dzień nie zaczął się dla niego dobrze. I miał przeczucie, że skończy się źle. Po feralnej kąpieli, długi czas leżał na podłodze, przepasany jedynie niebieskim ręcznikiem, a stado myśli bombardowało jego umysł, nie dając wytchnienia. Obok niego, dzielnie czuwał Caprice, który dzisiejszego dnia miał oczy smutniejsze, niż zwykle. Coś ewidentnie wisiało w powietrzu i zatruwało od środka. Tom poczuł, jak robi mu się niedobrze, a za chwilę ścisk w żołądku uświadomił mu, że organizm zaczął domagać się jedzenia. Często o tym zapominał, przez co z wagi spadło – zauważalne szczególnie po zapadniętych policzkach – kilka kilogramów. Niechętnie się ubrał, nie zwracając nawet uwagi, że zakłada koszulkę tyłem na przód. Dłonią przeczesał włosy i leniwie udał się kuchni.

Ledwie sięgnął po kubek, a drzwi wejściowe otworzyły się gwałtownie. Bez większego zainteresowania owym faktem, włączył ekspres i przyglądał się, jak czarna kawa napełnia naczynie.

- Ja też poproszę. Bez mleka, ale dużo cukru – usłyszał głos bliźniaka, który wpadł właśnie do kuchni. Jak po każdej nocy spędzonej z Niną, chodził z uśmiechem przyklejonym do twarzy i nic nie było w stanie go odkleić. Co prawda, Tom wcześniej nie zwracał na to uwagi, ale ta dziewczyna miała na jego brata bardzo dobry wpływ. Oficjalnie byli ze sobą dopiero od sześciu miesięcy, a Bill już przeszedł zmianę o sto osiemdziesiąt stopni. Przestał popijać, zrezygnował z imprez i przelotnych romansów. Być może był na dobrej drodze do dorosłości? Tom pomyślał nawet, że jeśli jego brat z Niną ma być tak szczęśliwy do końca życia, to daje im swoje błogosławieństwo.

Zaśmiał się nieznacznie do swoich myśli, czym zwrócił uwagę bliźniaka, który właśnie szukał w lodówce czegoś, co można byłoby zjeść, a co nie było jeszcze przeterminowane. Bill zanotował wówczas w głowie, że wracając z butiku koniecznie musi pójść do supermarketu i zrobić zakupy. Co prawda, żywili się głównie na mieście, ale śniadania, chcąc nie chcąc, byli zmuszeni jeść w mieszkaniu. Choć on mógł też zaspokajać głód Niną...

Zamyślił się przez moment i za chwilę sięgnął do kieszeni jeansów po telefon, na którym wystukał kilka literek. Na koniec dodał graficzne serduszko i zadowolony kliknął Wyślij. Odpowiedź przyszła w ciągu minuty. Bill zaśmiał się w głos, odczytując jej treść i spojrzał na nieobecnego Toma, wpatrującego się w okno nad zlewem. Jego brat wyglądał jak kupa smutku. Był totalnie zrujnowany od środka, wyniszczony do cna, a on nie miał pojęcia jak mu pomóc. Co mógł zrobić, co powiedzieć?

W odruchu braterskiej miłości, zbliżył się do Toma i objął go niedźwiedzim uściskiem.

- Jestem z tobą, braciszku – powiedział ostrożnie, by nie pozwolić sobie na załamanie głosu. Poklepał go po plecach, po czym odsunął się nieco i dodał: - Ale teraz już muszę lecieć. I tak jestem spóźniony.

Tom nie mówiąc nic, przyglądał się jak jego brat w pośpiechu upija kilka łyków kawy i za chwilę stoi już w korytarzu przed lustrem, poprawiając niesforne kosmyki blond włosów. Musiał przyznać, że pasował mu ten kolor, choć początkowo nie wyobrażał sobie Billa w kolorze innym niż czarny. Ta zmiana wyszła mu jednak na dobre.

- A ty nie idziesz do studia? Chyba dawno cię tam nie było.

- Odwołałem wszystkie produkcje. Mam wolne przez jakiś czas.

- Myślisz, że to dobra decyzja? – spytał sceptycznie Bill, zapinając na nadgarstku złoty zegarek. Tom odpowiedział mu jedynie skinieniem głowy, czym nie za bardzo go uspokoił, ale oboje mieli swoje życia i obiecali nie wtrącać się w nie jeden drugiemu. - Chcesz odciąć się od pracy, od ludzi? Na jak długo?  
- Tego jeszcze nie wiem. Póki co, potrzebuję pobyć sam ze sobą.
Skoro Tom nie czuł się teraz na tyle dobrze, by komponować nowe kawałki, Bill mógł jedynie uszanować jego decyzję. Choć z drugiej strony wiedział, że musi go teraz pilnować, by to „wolne” nie przedłużyło się za bardzo. W końcu była to jego praca, a w pracy ma się zobowiązania, których należy przestrzegać.

Kiedy miał już wychodzić, Tom oparł się o framugę drzwi w kuchni i niespodziewanie powiedział:

- Wiesz, cieszę się, że w końcu jesteś szczęśliwy.

- Ty też będziesz. Jestem tego pewien – usłyszał w odpowiedzi i za chwilę Billa już nie było. A on znów został w mieszkaniu sam. Westchnął głośno, by przełamać wszechogarniającą go ciszę. To stawało się już udręką. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien zamykać się w czterech ścianach, bo doprowadzi go to do szaleństwa. A przecież dziś rano miał już pierwsze oznaki choroby psychicznej. Jak można tak idealnie wyobrazić sobie drugiego człowieka, że czuje się jego dotyk, zapach? Jak to możliwe? W tamtym momencie był pewien, że to ona, że wróciła.
Czy inaczej – nigdy nie odeszła…

Tom po tych nieszczęsnych ośmiu dniach duchowej szarpaniny, chciał wrócić już do normalności. O ile w ogóle było to możliwe bez Nailei przy boku. Starał się robić wszystko, by wyglądać jak pogodzony z własnym losem. Zaczął cholerną grę pozorów.
Bo nawet przed sobą nie potrafił przyznać, że wychodził z mieszkania tylko dlatego, że miał nadzieję spotkać ją gdzieś zupełnie przypadkiem.

- Caprice, zbieraj się, idziemy na spacer – oznajmił psiakowi, na co ten odpowiedział radosnym merdaniem ogona, a jego oczy w końcu roziskrzyły czystą radością.

_
*fragment Psalmu 51.