6. Zniknęła tak szybko, choć tak wiele znaczyła...

Wyszli z pubu po kilkunastu minutach. Powietrze było zimne i nieprzyjemne. Z ich krótkiej rozmowy dowiedział się tylko, że Nailea nie miała żadnego planu na odzyskanie Toma, co jemu było akurat na rękę. Nie spodziewał się, że będzie aż łatwo. Była grzeczną dziewczynką, w dodatku bardzo mu posłuszną.

W milczeniu patrzył jak zapina czarną kurtkę i poprawia fale blond włosów. Była taka piękna… I już niedługo wyłącznie jego. Od miękkich włosów, aż po małe palce stóp. Cała jego. Odkąd tylko ją poznał, ta myśl zajmowała jego umysł. Dążył skrupulatnie do tego, by się do niej zbliżyć. I tak, metodą małych kroczków, w przeciągu pół roku, nazywała go swoim przyjacielem. Dzwoniła do niego w środku nocy, gdy miała problem, dzieliła się każdym małym sukcesem w pracy. Był w jej życiu kimś ważnym, a z czasem stanie się najważniejszy.

Kiedy naprzeciwko nich dostrzegł pędzącego na rowerze chłopaka, nie myśląc długo objął Naileę ramieniem i odepchnął lekko do prawej strony, by oboje mogli uniknąć zderzenia z szaleńcem, poruszającym się po chodniku.

- Po coś, do cholery, są ścieżki rowerowe, prawda?! – krzyknął zbulwersowany, ale nie odzyskał odpowiedzi. Chłopak popędził przed siebie. Erich zauważył, że Nailea była mocno spięta. Nie chciała chyba, żeby ją dotykał. Może jeszcze nie była gotowa… Starał się to zrozumieć. Był zdeterminowany, ale – co najważniejsze – cierpliwy. Wiedział, że wszystko ułoży się z czasem po jego myśli. Nie mógł tylko niczego zepsuć nachalnym zachowaniem. Była na to zbyt delikatna.

Spoglądał na nią ukradkiem i przypominał sobie ich telefoniczną rozmowę zaraz po tym jak spotkała się z Kaulitzem. Powinna się wtedy domyślić, co miał na myśli, kiedy pytał czy wszystko mu wyjaśniła. Co go obchodził Tom?! Ważne było, by Nailea łaskawie powiadomiła go, że to Erich jest wybrankiem jej serca, że kończy z tą pseudo gwiazdką rocka i ucieka w ramiona prawdziwego mężczyzny. Nikt tak jak on nie potrafił jej przecież zrozumieć. Sama wielokrotnie powtarzała, że w jego towarzystwie czuje się swobodnie i bezpiecznie, jak jeszcze przy nikim wcześniej. Dlaczego więc, do cholery, nie powiedziała wtedy tego, o co prosił? Miała powiedzieć, że to Kaulitz z niej zrezygnował, a ona będzie szczęśliwa z kimś o wiele bardziej wartościowym, niż on. Dlaczego nie posłuchała? Skretyniała idiotka. Mogła już wtedy wszystko zakończyć raz na zawsze. Mogli teraz inaczej pożytkować ten wolny czas. Zamiast tego łazili po parku, a wiatr smagał bezlitośnie ich rozgrzane od drinka twarze.

Zupełnie, jak tamtego wieczoru…

(…)

- Nie powinnam pić tego ostatniego drinka. Przez to niepotrzebnie cię fatygowałam – powiedziała ze śmiechem, szukając w torbie kluczy od mieszkania. – Właściwie mogłam wziąć taksówkę, ale… - przerwała, patrząc na swego towarzysza lekko mętnym wzrokiem, a błogi uśmiech nie znikał z jej, różowej od zimna, twarzy. Wysoki, przystojny brunet przyglądał jej się z ciekawością.

Erich od zawsze ją intrygował. Był typem człowieka nieco zamkniętego w sobie. Miał taki nieodgadniony wyraz twarzy. Jak skała. Zawsze opanowany i spokojny. Nawet po alkoholu nie dawał po sobie poznać, co tak naprawdę w nim siedzi.

Nieporadnie wygrzebała klucze i zawiesiła sobie breloczek na palcu. 

- Ale muszę przyznać, że ten spacer był dużo lepszą alternatywą. Dziękuję za dzisiejszy wieczór. Za miłe towarzystwo i… Dziękuję, że mnie odprowadziłeś.

Zauważywszy, że Erich nie pożegnał się z nią od razu po tych słowach, szybko stwierdziła, że chciałby może porozmawiać. Miała w lodówce jeszcze pół butelki wina. Nie dużo, ale zważywszy, że w pubie wypili już kilka drinków, powinno wystarczyć, by język przyjaciela się rozwiązał i opowiedział jej dokładnie, co go gryzie od kilku dni. To, że coś się dzieje, zauważyła tuż po wyjeździe Toma do Monachium. Erich najwidoczniej nie chciał być sam, potrzebował czyjejś obecności, bo właściwie nie opuszczał jej na krok. Przychodził po nią do pracy, zabierał na obiad, a wieczorami albo wspólnie oglądali filmy, albo wychodzili gdzieś na miasto.

Tak jak dziś. Zaproponował małą imprezę w gronie jego przyjaciół, a ona – nie mając żadnych planów na wieczór – od razu przyjęła zaproszenie. Nailea przyglądała się wszystkim obecnym tam kobietom, ale nie dostrzegła, by Erich był jakoś szczególnie zainteresowany którąś z nich. Zmieniła więc punkt obserwacji na mężczyzn. Nigdy przecież nie rozmawiali o jego orientacji seksualnej. Ale żaden, z siedzących wokół ich wspólnego stolika, nie przykuwał szczególnej uwagi jej przyjaciela. Co w takim razie było na rzeczy? Bo niewątpliwie coś być musiało. Nie wiedziała tylko, czy zapytać wprost, czy owijać w bawełnę. Na szczęście przyjaciel sam postanowił się odezwać. 

- Nailee? – użył zdrobnienia w jej imieniu, co totalnie zmiękczyło jej dobre serce. Zwróciła na niego pełne troski spojrzenie. Była gotowa mu pomóc. – Czy mógłbym cię przytulić? – spytał niepewnie i lekko rozłożył ramiona. Nie zbliżył się do niej, poczekał, aż zrobi to sama, jeśli oczywiście będzie miała ochotę. 

Nie czekając długo, wtuliła się w klatkę piersiową przyjaciela i mocno objęła go w pasie. Miała nadzieję dodać mu tym otuchy. Chciała zapytać, czy coś się stało, ale wtedy Erich odsunął ją od siebie na długość ramion i najdelikatniej, jak tylko potrafił, ułożył dłoń na jej zaróżowionym policzku. Drgnęła niepewnie, nie wiedząc, jak się zachować. Do czego on zmierzał? Co chciał zrobić? Brunet wpatrywał się w jej twarz, jakby chciał zapamiętać każdy najmniejszy szczegół. Kciukiem otarł po delikatnej skórze policzka dziewczyny, a ona wydała z siebie nieco zbyt głośne westchnienie. Bynajmniej nie dlatego, że tak jej się to podobało, ale tylko i wyłącznie dlatego, że Tom zawsze tak robił, a ona okrutnie za nim tęskniła. Przypomniała sobie o rozładowanym telefonie. Musiała jak najszybciej zadzwonić i dowiedzieć się o dokładnej godzinie jego przylotu. Chciała czekać na niego już na lotnisku. I kiedy miała już powiedzieć, że musi iść, Erich zbliżył twarz do jej twarzy i czule ucałował jej policzek. 

- Dziękuję, że jesteś, Nailee – szepnął, po czym ucałował drugi policzek, a później jeszcze czoło. 

Zza pleców Ericha dostrzegła, jak gwałtownie wyskoczył z auta, niemal jak z procy wystrzelony. Trzasnął drzwiami i raźnym krokiem podążał do nich. Odsunęła się szybko od przytulającego ją Ericha i trochę niepewnie patrzyła jak Tom zbliża się w ich stronę. Serce zabiło jej sto razy mocniej. Wrócił. Jej ukochany wrócił. Łzy zebrały się w kącikach jej zielonych oczu i niemalże podbiegła w jego kierunku, gotowa, by w końcu ją przytulił. 

Ale Tom minął ją obojętnie i dopadł do Ericha. Złapał go mocno za szczękę i przycisnął do ściany bloku. (...)

- O czym myślisz? – zagadnął Erich, tym samym wyrywając ją z letargu.

- Minął tydzień, a ja nadal mu niczego nie wyjaśniłam – powiedziała zrezygnowana. Była przygaszona, a oczy nie błyszczały radością, jak zazwyczaj. Smutek wykrzywiał jej usta, a na czole tworzył nieprzyjemną zmarszczkę.

- Sądzisz, że on jeszcze na to czeka? – odparł Erich z wyraźnym niesmakiem w głosie. – Wątpię, by po takim czasie w ogóle myślał o tobie. W końcu zawsze kręciły się wokół niego kobiety.

- Być może – zamyśliła się. – Ale to ja byłam jego kobietą.

Dokładnie – byłaś. Teraz będziesz szczęśliwą kobietą Ericha Hofbauera – pomyślał i oblizał usta dosłownie samym koniuszkiem języka. Był jej spragniony. Do granic wytrzymałości. I właściwie sam sobie się dziwił, że nie chwycił jej jeszcze mocno w talii i nie ucałował tych bladych ust. A później… Przecież jego mieszkanie było zaledwie parę metrów stąd. Och, Nailee.

- W ogóle nie rozumiem, dlaczego on tak gwałtownie zareagował – powiedziała po chwili, chowając lekko zmarznięte dłonie w kieszenie kurtki. Tak bardzo chciałby ją ogrzać. Zaczynał myśleć o niej już tylko w kategoriach łóżkowych. Jak długo musiał jeszcze czekać na jej ciało?

- Przecież tylko mnie przytuliłeś, a ja… No, to był zwykły, przyjacielski buziak w policzek.

- Tak, zwykły… Przyjacielski. – Przytakiwał jej, choć krew w nim zawrzała. Zaczynał chyba nawet odczuwać podniecenie, bo coś uparcie uciskało go w bokserkach. Tak, to była złość zmieszana z podnieceniem, a wszystko kumulowało się w jego żyłach, o które obawiał się nawet, żeby nie popękały. Ciśnienie skakało mu ponad granice normy. Wypuścił głośno powietrze, próbując się uspokoić.  

- Kochanie, powinnaś już chyba przestać się tym zadręczać – powiedział najsłodszym i najczulszym tonem, na jaki było go stać, choć nerwy wciąż szargały jego wnętrze. – Słuchaj, Tom najwidoczniej miał coś na sumieniu i tylko czekał na moment, by móc zwalić całą winę na ciebie. Ty nie zrobiłaś nic złego. Może od dawna chciał zakończyć ten związek, tylko nie wiedział jak?

Nailea przez chwilę analizowała jego słowa, po czym na moment stanęła jak wryta. Wyglądała jakby nagle dostała olśnienia. Dorównała kroku Erichowi, złapała go za ramię i spojrzała wprost w jego brązowe oczy. Łudząco podobne do oczu Toma. Choć blasku ukochanych tęczówek nie miał w swym spojrzeniu żaden mężczyzna.

- Erich? Czy ty wiesz coś, o czym ja nie wiem? – spytała niepewnie, mrużąc oczy. Nie do końca była przekonana, czy chce znać odpowiedź. Ale jakkolwiek krzywdząca by nie była – musiała ją poznać.

Erich zamruczał coś pod nosem i nagle oboje zwrócili wzrok w stronę biegnącego w ich kierunku psa. Nailea poczuła jakby ziemia się pod nią osunęła. Przestała słyszeć. Odcięła się zupełnie od świata zewnętrznego. Całą swoją uwagę skupiła na czarnym psiaku, którym był… Caprice. A jeśli był w parku, to znaczyło, że nie sam, tylko…

Tak!

Przełknęła głośno ślinę, a oczy zabłyszczały jej niebezpiecznie. Zdawała sobie sprawę, że jeśli tylko go zobaczy, wybuchnie niepohamowanym szlochem. Wzięła się jednak szybko w garść i… Za chwilę postawna sylwetka Toma wyłoniła się zza zakrętu alejki. Biegł za psem, śmiejąc się i nawołując zwierzaka, a gdy tylko ją dostrzegł – zwolnił, jakby w ułamku sekundy opuściła go cała siła. Za chwilę jednak raźnym krokiem zbliżył się do nich.

Zupełnie, jak tamtego wieczoru…

Wystarczyło tylko wziąć zamach prawej ręki. Poczuł przeszywający ból od kostek aż do ramienia, który zniknął jednak równie szybko jak się pojawił – głównie za sprawą pulsującej we krwi adrenaliny, która teraz nie pozwalała mu odpuścić. Zaciskała jego pięść i szczękę, sprawiając, że nagle stał się jakby z kamienia. Widział jak tamten chwieje się, po czym z łoskotem upada na asfaltową drogę. Leżał teraz pod jego nogami – to trzymając się za nos, to znów masując linię żuchwy. Wiedział, że go bolało. Sam nie raz oberwał, będąc gówniarzem. Ale teraz miał wrażenie, że nikt jeszcze tak nie dostał, jak ten gnojek Erich. Był marną gnidą. Nikim! I Tom zamierzał mu to w końcu pokazać.

Chciał dalej i dalej zadawać kolejne ciosy. Dopadł do leżącego chłopaka i złapał go za poły skórzanej kurtki. Spojrzał mu w oczy i aż go zemdliło. Skrzywił się na widok sączącej się krwi. Spływała po obu policzkach Ericha, a jej strużki sięgały mu samych uszu. Jeszcze mocniej zacisnął zęby, gdy usłyszał kobiecy piskliwy głos. Był jednak tak odległy, że w ogóle się nim nie przejął. Pociągnął do góry trzymany materiał, a wraz z nim, niemal do pozycji siedzącej, uniósł się Erich.

Nie mówił nic, wiedział, że nie warto, że nic tym nie wskóra. Zapewne w myślach modlił się, żeby Tom nie chciał go zabić. Bo nie chciał… prawda?

- Dobrze ci z nią było, co? – splunął – skurwielu, mam ochotę cię zapierdolić jak śmiecia. Za to, że dotykałeś moją kobietę, że w ogóle pozwoliłeś sobie na nią spojrzeć…

- Tom, to nie tak – pisnęła znów dziewczyna. Tym razem ją usłyszał. – Ja z nim nie spałam. Nigdy! Słyszysz? – mówiła coraz głośniej, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. Mimo, że nie obdarzył jej ani jednym spojrzeniem, kontynuowała. Musiała w końcu powiedzieć mu prawdę, tylko dlaczego musiała robić to w takich okolicznościach? – Tamto, co widziałeś pod moim mieszkaniem… Owszem, to się wydarzyło, ale nic więcej między mną a Erichem nie było, przysięgam. Przysięgam, Tom, nie spałam z nim! Tom, spójrz na mnie! Tom! – krzyczała żałośnie, a słone łzy spływały na jej rozchylone wargi.

Ale Tom zdawał się nie słyszeć niczego, poza bijącym szaleńczo sercem. Puścił Ericha tak gwałtownie, że ten potylicą uderzył w asfalt. Ból rozlał się po całej jego czaszce, a nos pulsował jeszcze bardziej, wylewając kolejne mililitry brunatnej cieczy. Krew kapała mu z twarzy, a on już sam nie wiedział, czy trzymać się za tył głowy, czy za nos. Chciał tylko, by przestało boleć. Nie chciał bić się z Kaulitzem, bo wiedział, że i tak w tej bitwie pozostanie wygrany. Nie musiał używać siły. Po prostu Nailea należała się jemu, a ten pieprzony pseudo producent mógł się tylko z powrotem schować w swoim studyjku i nie wyściubiać z niego nosa. Było już tak dobrze, a tu nagle to!

Tom wziął kolejny zamach, ale tym razem jego ręka została powstrzymana. Blondwłosa dziewczyna jakby znikąd pojawiła się przed nim, zasłaniając swoim kruchym ciałem leżącego Ericha. Spojrzał w ukochane błyszczące oczy – migotały w nich bezbarwne kropelki, które raz po raz upadały na jej kolana i przysiągłby, że słyszał jak każda z nich rozbijała się na drobne, niczym szkło. Niewidzialna dłoń zacisnęła się na jego gardle. Wpatrywał się w te zielone tęczówki i sam już nie wiedział, dlaczego i po co to wszystko. Co się stało? Czy śniło mu się coś złego, czy to był tylko koszmar? Chciał od niej zapewnienia, że nic się nie zmieniło, że między nimi wciąż jest niczym nie zmącona miłość. Czuł się wysuszony do cna, a ona stanowiła jego źródło ukojenia, tylko ona mogła złagodzić to pragnienie, które doprowadzało go do obłędu.

Dziewczyna bez słowa zbliżyła się do niego. Puściła jego rękę, która na chwilę zastygła w powietrzu, by później móc bezwładnie opaść i spocząć na jej talii. Zacisnął długie palce na czarnym materiale jej kurtki i przez chwilę świat przestał istnieć. Zapragnął jej bliżej. Dotarł już do niego znajomy zapach perfum. Och Boże, jaki to był piękny zapach! Chciał się w nim zatracać, chciał go więcej, chciał jej bardziej. Blondynka, wciąż klęcząc, uniosła się nieco wyżej. Delikatnie wysunęła dłonie w kierunku jego twarzy i subtelnie – zupełnie jakby robiła to pierwszy raz – sunęła opuszkami po jego, dłuższym niż kilkudniowy, zaroście, od kącików ust, po policzki, aż do linii włosów, w które wplątała nagle palce. Tym samym przyciągnęła go do siebie bliżej, wtulając jego głowę do swojej piersi. Do jej uszu dotarło ciche westchnienie, jakby ulgi, ukojenia.

Czy tego właśnie mu brakowało? Cholera, tak! Brakowało mu jej bliskości, tego ciepła, które teraz przelewała na niego, przy każdym kontakcie skóry do skóry. Tom jęknął bezdźwięcznie, po czym jego ciało, wtulone w wątłą sylwetkę blondynki, zaczęło drżeć.

Jego klatka piersiowa odbijała się od ciała Nailei w nierównym rytmie. Jednak im bardziej wtulała go w siebie, tym rytm ten uspokajał się. Zelżało napięcie mięśni – czuła jak swobodnie się rozkurczają pod wpływem jej bliskości i dotyku. Po jego policzku spłynęła jedna jedyna kropla, jedna łza, która natychmiast zginęła w materiale jej szalika. Zniknęła tak szybko, choć tak wiele znaczyła…

Gruby szalik okalał długą szyję dziewczyny, uniemożliwiając tym samym dokonanie pieszczoty, o której Tom uporczywie myślał, a którą było nic innego jak dotykanie jej skóry samym czubkiem nosa. Mógłby być już tak blisko niej, mógłby ją znów poczuć. Szalik stanowił jednak swoisty mur, odgradzający go nie tylko od jej szyi, ale także jej całej. To nie był jeszcze odpowiedni moment.

Klęczeli wtuleni w siebie. Ona palcami wszczepiona w jego włosy, on czerpiący jej ciepło. Bezgłośnie spowiadali się sobie, a gorzkie łzy stanowiły formę oczyszczenia.

- Przysięgam – szepnęła mu wprost do ucha, na co Tom jak oparzony odepchnął ją od siebie i spojrzał na nią z odrazą.

- Jak możesz przysięgać? – prychnął. – Jesteś aż tak pozbawiona sumienia? Zobacz, co ze mną zrobiłaś! – podniósł się na równe nogi, z niesmakiem obrzucił wzrokiem leżącego nadal Ericha i splunął ponownie. Z powrotem zwrócił spojrzenie na nią i przezwyciężając ściśnięte z żalu gardło, wychrypiał: – Myślałem, że cię znam, Nailee.

Dziewczyna zerwała się do pionu tak szybko, że na moment straciła równowagę. Przymknęła powieki, by za chwilę, po ich otworzeniu, patrzeć jak Tom odchodzi. Chciała za nim biec, ale czuła, że nie ma siły, by się poruszyć. Coś zaplątało jej nogi i nie mogła się uwolnić. Stała więc w miejscu, obserwując jego kolejne odejście.

Zupełnie, jak tamtego wieczoru…

Powstrzymując łzy, zebrała się w sobie i krzyknęła:

- Ja też myślałam, że mnie znasz! Cholerny dupku, nie dasz mi nawet tego wszystkiego wytłumaczyć!

Brunet odwrócił się gwałtownie, podszedł do niej i mocno chwycił za przedramiona. Spojrzał w jej załzawione oczy, a świat znów zawirował mu w głowie.

- Proszę, więc mi wytłumacz! – syknął z wściekłością. Nie znała tego tonu. Tak zimny i groźny. Zły, okrutny. – Kochałem cię, kurwa, jak wariat, jak popierdoleniec, a ty co? Tak źle ci ze mną było? Za mało dostawałaś kasy, czy co? No, powiedz, czego ci brakowało, do cholery? – powtórzył, lekko potrząsając ją za ramiona. Nie odpowiadała. Nie ruszała się. Mógłby nawet pomyśleć, że przestała żyć, gdyby nie łzy spływające po jej policzkach. – Z nim ci jest lepiej? Czy masz jeszcze innych, z którymi się pierdolisz w moim mieszkaniu? – jego głos stawał się coraz bardziej zachrypnięty. – No, co tak na mnie patrzysz? Wiem o wszystkim. I rzygać mi się chce, jak pomyślę…

- Tom, ale… Co? O czym ty?…

- Macie, kurwa, szczęście – przerwał jej, unosząc palec wskazujący – oboje macie jebane szczęście, że nie byłem świadkiem tych waszych schadzek. Bo on by już nie żył – powiedział to tak poważnym tonem, patrząc jej prosto w oczy, że cała znieruchomiała. Gdyby nie wskazał na Ericha, nie wiedziałaby, o kogo chodzi. Wystarczyło, że nie wiedziała, o czym mówi. Właściwie, nie wiedziała niczego… Czuła się jak w kiepskiej brazylijskiej telenoweli, choć jej sytuacja była bardziej tragiczna, niż mogliby sobie wyobrazić scenarzyści jakiegokolwiek serialu.

- Nie chodzi o skargi jebanych sąsiadów, o te telefony i SMS-y, bo do ostatniej chwili w to nie wierzyłem, ale… No, kurwa! Ty na moich oczach obściskiwałaś się z tym prostakiem. Tak na mnie czekałaś, tak tęskniłaś – pokręcił głową, śmiejąc się sarkastycznie. – Wytłumacz mi, Nailea, jak mogłaś mnie tak okłamać? No jak?!… Naprawdę na to zasłużyłem?

Po ostatnim pytaniu, nie wytrzymał. Zachłysnął się powietrzem, po czym wprost z jego wnętrza wydobyło się pełne bólu łkanie. Palące łzy jak szalone sunęły po jego rozgrzanych policzkach. Pękło w nim wszystko. Jak balon przekłuty szpilką.

Rzucił jej ostatnie zimne spojrzenie i jak najszybciej chciał stamtąd zniknąć. Obnażył się przed nią. Pokazał swoją słabość, unaocznił jej swój ból… Teraz musiał uciec.