7. Wir durchbrechen die Zeit. Gegen jedes Gesetz. Für immer du und ich. Für immer jetzt.

tytuł: Tokio Hotel - Für immer jetzt.

Weszła do budynku rozanielona i z daleka widać było, jak promieniuje szczęściem. W szatni powitała starszą panią, której połyskujące siwe włosy zdradzały wiek powyżej pięćdziesiątki. Zostawiła kurtkę, a beżowo-różową chustkę poprawiła na szyi. Przejrzała się w dużym lustrze, przeczesała palcami włosy i otarła kąciki ust, jakby przed chwilą coś jadła. Już miała odchodzić, kiedy ponownie spojrzała w lustro i opuszkami starła z warg resztki szminki. Przekręciła głowę na lewą stronę, krytycznie się sobie przyglądając. Była piękna, a mimo to zawsze doszukiwała się w sobie minusów. Jej twarz układała się w błogi wyraz, a oczy zdradzały całą tę słodką niewinność, jaką w sobie nosiła.

Gdy tylko zobaczyła przyjaciółkę, przywołała na usta zbyt szeroki uśmiech, który okazał się zdradziecki, bowiem Judith Bittner przyglądała jej się od momentu przekroczenia progu uczelni i od razu wiedziała, że z Niną dzieje się coś nie dobrego. Coś ewidentnie ją gryzło, mimo tej otoczki szczęśliwie zakochanej, jaką wokół siebie roztaczała. Czarnowłosa dziewczyna była tego więcej niż pewna. W końcu nie znały się od wczoraj. Ich przyjaźń trwała od podstawówki, a od dwóch lat – odkąd zaczęły studiować w Berlinie – wynajmowały wspólnie niewielkie mieszkanie na trzecim piętrze, zachwycająco pięknej kamienicy.

Powitały się krótkim buziakiem w policzek, po czym Judith od razu przeszła do rzeczy.

– Powiesz mi?

– Ale co? O czym mam ci powiedzieć? – zaśmiała się nerwowo Nina. – Nic się przecież szczególnego nie wydarzyło. Chyba wiesz, gdzie jestem, jak nie wracam do mieszkania, prawda? A dzisiaj Bill mnie odwiózł i…

– Okay, mamy punkt zaczepienia – przerwała jej Judith, wyraźnie zadowolona, że tak szybko wydedukowała – oczywiście, że chodzi o Billa. To opowiadaj. – Zarządziła krótko i ułożywszy dłoń na prawej łopatce przyjaciółki, poprowadziła ją w stronę schodów awaryjnych.

Klatka schodowa, na której się znalazły była często uczęszczana przez studentów. Z prostego powodu – dozwolone było tam palenie. Każdy więc śmiało nazywał to połączenie między piętrami po prostu palarnią. Teraz, gdy trwały jeszcze poranne zajęcia, nie było tam nikogo poza nimi. Ich grupa zajęciowa zaczynała wykład dopiero za niecałe piętnaście minut. Tyle powinno wystarczyć, by Judith mogła wyciągnąć od Niny wszystko, o czym – jako najbliższa przyjaciółka – miała prawo wiedzieć. I nie chodziło, bynajmniej, o samą ciekawość…

Judith siadła po turecku na dużym drewnianym parapecie. Okna uczelni były wąskie, ale wysokie, zazwyczaj podwójne. Uchyliła jedno z nich, by wypuścić nadmiar dymu kłębiącego się po pomieszczeniu, po czym zaczęła dokładnie obserwować przyjaciółkę i nie mogła powstrzymać uśmiechu.

Nina zajęła miejsce na małej ławeczce, stojącej pod ścianą, a obok siebie niezwykle delikatnie usadziła sporych rozmiarów czarną torbę. Zawsze dbała o buty i torebki – przesadnie, wręcz obsesyjnie. Nie robiła tym jednak nikomu krzywdy, więc Judith – oprócz pojedynczych, żartobliwych docinków – nigdy nie zwracała jej uwagi. Zmrużywszy oczy, dostrzegła na torbie Niny złoty znaczek BK, więc logicznym było, że musiał to być prezent od Billa. Właśnie, Bill! Gdy tylko o niego zapytała, Nina wstrzymała oddech i uchyliła szybko usta, by zaprzeczyć, że cokolwiek się działo, jednak równie szybko zrezygnowała ze swojego zamiaru. Bo kogo właściwie chciała oszukiwać?

Siedziała teraz cicho, powoli unosząc do ust cienką białą rureczkę, naładowaną tytoniem. Czasem zdarzało jej się palić, zazwyczaj w towarzystwie Judith, która nie zapomniała – wbrew jej cichej nadziei – po co tutaj przyszły. Czarnowłosa swoim wyczekującym wzrokiem wypalała w niej dziury. Serce przyspieszyło rytmu i już miała coś powiedzieć, ale zamiast tego wydała z siebie tylko głośne westchnienie.

– Aż tak źle? – usłyszała przejęty głos Judith.

Milczała, jak zaklęta. Bo i co właściwie miała odpowiedzieć? Było aż tak źle? Czy w ogóle mogła powiedzieć, że było źle? Przecież zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że nie. Było cudownie. Związek z Billem dawał jej ogromną siłę do życia, dawał jej szczęście i czuła się po prostu spełniona. U jego boku zapominała, co to strach. Bo była pewna, że gdy Bill jest przy niej, nie wydarzy się nic złego. A nawet jeśli, to on ją ochroni, odeprze wszelkie zło.

Więc co było nie tak? Co takiego nie pozwalało jej zasnąć? Co tkwiło wciąż w jej umyśle i nie dawało spokoju?

– Nie wiem – odparła na głos odpowiedź na nurtujące ją w myślach pytania. Spojrzała na przyjaciółkę. Poprawiała właśnie swoje czarne loczki. Wciąż jednak wyczekiwała ciągu dalszego. – Judi, no, ja nie wiem! Wszystko jest dobrze, bardzo dobrze. Jestem szczęśliwa z Billem, ale… Ciągle coś mnie dręczy. A nawet nie potrafię tego zdefiniować. To jest po prostu „coś”.

– „Coś” – powtórzyła Judith, udając, że właśnie takiej odpowiedzi oczekiwała i przytaknęła głową. Zajrzała do swojej torebki, niemal wkładając do niej nos. Wyciągnąwszy srebrno-niebieskie pudełko, wyciągnęła z niego papierosa i szybko odpaliła. Po kilku zaciągnięciach, postanowiła się odezwać.

– Jesteś w związku z mega przystojnym facetem. Mega zabawnym i czarującym – mówiła spokojnie, a Nina poczuła jak uśmiech satysfakcji wpełznął na jej twarz. – Mega bogatym, też trzeba dodać.

– To akurat szczegół.

– Taaak, szczegół – machnęła ręką, jakby to zupełnie nie miało znaczenia. – To tylko kilka zer…

– Judith! - upomniała przyjaciółkę i zgromiła wzrokiem.

– Zmierzam do tego, że powinnaś chyba w końcu uwierzyć w siebie – nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenie Niny, kontynuowała. – Masz w sobie coś, co przyciągnęło Billa i… zobacz, on wcale nie chce się od ciebie odrywać. Wręcz przeciwnie. Przykleja się do ciebie coraz bardziej, a ty wyjeżdżasz z jakimś „coś”. Zawsze musisz się czegoś doszukiwać. Nie możesz być po prostu szczęśliwa? – Ostatni raz się zaciągnęła i przygasiła peta w metalowej popielniczce. – Jeśli jeszcze to do ciebie nie dotarło, to uważaj teraz – Bill kocha cię jak wariat. Widzę to za każdym razem, gdy do nas przychodzi i głupkowato uśmiecha się na twój widok. Wygląda wtedy jak taki słodki piesek, który się cieszy z powrotu właściciela. Mało się nie posika. A gdyby miał ogon, to merdałby nim jak… – przerwała, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedziała. – Tego nie było! – wykrzyknęła, śmiejąc się. – Przecież on ma ogon. Tylko, że z przodu! I na pewno merda nim jak szalony, coo?

Nina pacnęła się kilkukrotnie w czoło, dając przyjaciółce do zrozumienia, że to, co właśnie powiedziała było co najmniej głupie. Ale za chwilę razem z nią zaczęła zanosić się coraz głośniejszym śmiechem, którego echo roznosiło się po całej wysokości klatki schodowej.

Gdy już nieco się uspokoiły, otarły kąciki oczu z łez. I wtedy dopiero, po chwili zamyślenia, Nina wzruszając ramionami, powiedziała:

– Po prostu mam więcej wątpliwości, niż pewności.

– To zrozumiałe, jak jest się takim zakompleksionym człowieczkiem jak ty. I nie przewracaj mi tu tymi swoimi czarnymi oczkami – zagroziła Judith.

– Jest tyle kwestii, w których się nie zgadzamy – odparła, marszcząc czoło i wykrzywiając usta. – Zaczynając od tego, jaki film obejrzeć wieczorem, po sytuację Toma, w której chyba nikt z nas nie potrafi się odnaleźć.

– To nie pogodził się jeszcze z Naileą?

Nina pokręciła przecząco głową.

– Póki co, nawet się na to nie zanosi. A mnie coraz bardziej irytuje fakt, że nie wiem, o co poszło. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że mogłaby zdradzić Toma. Nie wyglądała na taką. Widziałam, jak oboje z Tomem cieszyli się sobą, jak się kochali.

– Wiesz, może pozory jednak mylą?

– Może – przytaknęła Nina. – Ale ta cała sytuacja jest strasznie dziwna. I dopóki nie dowiem się, co się między nimi wydarzyło, nie będę jej oceniać.

Judi tylko się uśmiechnęła. Jej przyjaciółka miała tak dobre serce, że opatrzyłaby nawet rannego bandytę, który uciekając z łupem przewróciłby się na chodniku i zdarł kolana, albo łokieć. To śmieszne, ale Nina właśnie taka była, odkąd się poznały. Krzyczała na koleżanki, gdy zimą nie nosiły czapki, czy szalika, bo gdy te chorowały, jako jedyna przynosiła lekcje i pilnowała, by zażywały leki, pozostawione im przez rodziców na stoliku obok łóżka. Nie bała się widoku krwi, toteż opatrywała wszelkie skaleczenia, czy zadrapania u chłopców. Wśród rówieśników zawsze odznaczała się dojrzałością, była jak opiekunka, czasem nawet jak nadopiekuńcza matka. Dla wszystkich życzliwa i pomocna. Miała w sobie coś, co w dzisiejszych czasach było rzadko spotykane – bezinteresowność.

Dlatego tak przejmowała się sytuacją Toma. Chciała za wszelką cenę mu pomóc, ale wciąż nie wiedziała w jaki sposób i widać było, że denerwuje ją owa bierność. Konieczność działania sprawiała, że niemal rwała włosy z głowy, nie wiedząc, co robić, od czego zacząć. Było to jednak kwestią czasu, póki nie zacznie się wtrącać.

*

Było już południe. Całkiem przyjemna pogoda, jak na październik. Nie wiało tak przeraźliwie, jak ostatnio, a i słońce wyglądało zza chmur, obdarzając ciepłem twarze przechodniów.

Po odwiezieniu Niny pod same drzwi uczelni, pojechał od razu do supermarketu, by zakupić wszelkie, potrzebne do życia, produkty. Dziękował w myślach władzom uniwersytetu, że układając plan dla grupy zajęciowej Niny, przewidzieli fakt, że Bill nienawidził wstawania rano. A tak, kiedy ona zaczynała o 11:45, mogli zjeść wspólne śniadanie i od razu je spalić – albo odwrotnie.

Przed wyjściem z auta, niewiele myśląc, chwycił iPhona i wystukał na nim wiadomość do ukochanej brunetki. Śmiał się przy tym w głos z siebie samego. Miał dwadzieścia pięć lat, a zachowywał się jak gówniarz. Jak nastolatek, który po latach dziewictwa, w końcu znalazł sobie dziewczynę. I to tak wspaniałą dziewczynę! Duma rozpierała go za każdym razem, kiedy widział w jej oczach iskierki szczęścia, a jej pięknym ciałem wstrząsały dreszcze orgazmu. Złączył mocniej uda ze sobą, hamując, napływającą do pewnej części ciała, krew. Telefon wydał z siebie krótki dźwięk, informując go, że wiadomość została wysłana. Czytał ją jeszcze kilkukrotnie i nie mógł uwierzyć. Wierszyki erotyczne o pszczółkach? Serio? Kto mógłby wymyślić coś podobnego? Czy to na pewno Bill Kaulitz? Niemożliwe. Spojrzał w lusterko samochodowe i nie wierzył, że jego oczy potrafią się tak śmiać. Że on potrafi być jeszcze tak beztrosko szczęśliwy.

*

Przemyślenia Judith przerwał dźwięk telefonu Niny.

Na wyświetlaczu pojawiła się koperta z nową wiadomością, którą od razu odczytała, lekko się przy tym rumieniąc. Spojrzała przelotnie na przyjaciółkę, później znów na telefon i zaczęła zastanawiać się, co odpisać, czy w ogóle odpisać i czy powiedzieć Judith, o co chodzi. Ale jeśli jej nie powie, będzie musiała szybko wymyślić jakąś bujdę, w którą ta i tak nie uwierzy, więc…

– To Bill – powiedziała obojętnie Nina. Nie okazując przy tym ni krzty emocji, jeszcze bardziej zainteresowała Judith.

– Coś się stało?

– Mam faceta erotomana – odparła z przekąsem i wyciągnęła dłoń z telefonem w kierunku przyjaciółki, by ta mogła zapoznać się z treścią SMSa – który najchętniej nie wypuszczałby mnie z łóżka.

Wywinęła młynka oczami. Judith oderwała się od czytania zabawnego wierszyka o pszczółkach i spojrzała na nią ze zdumieniem.

– Czekaj, czekaj, czekaj – machnęła kilkukrotnie ręką, jakby odganiała się od natrętnej muchy, po czym, celując w Ninę palcem wskazującym, powiedziała: – Nie rozumiem. Masz problem z tym, że Bill chce się z tobą bzykać? Dziewczyno, to raczej z tobą jest coś nie tak – pokręciła głową z politowaniem, po czym uśmiechnęła się wymownie i poruszając brwiami, wymamrotała: – Ale wiesz, jak tak bardzo ci to przeszkadza, to… Może ja się nim zajmę? Akurat na nadmiar seksu nie mogę narzekać.

– Jesteś niepoważna – odpowiedziała ze spokojem Nina i chwyciwszy w dłoń torbę, podniosła się z miejsca. – Mamy w sali 316? Więc chodźmy, bo znów się spóźnimy.

*

Wśród spożywczych towarów, w jego koszyku znalazły się też różnorakie żele pod prysznic, kapsułki do prania, do zmywarki, a także zapas papieru toaletowego. Wątpił, żeby Tom zajmował się teraz takimi rzeczami, jak zakupy. Właściwie, jego brat od dłuższego czasu zajmował się tylko rozdrapywaniem wciąż świeżych ran. Za każdym razem, gdy wydawało się, że jego stan się polepszał, nagle wszystko odwracało się o sto osiemdziesiąt stopni i było jeszcze gorzej. Bill, przemierzając alejki sklepowe, zastanawiał się, jak długo będzie to jeszcze trwało. Co musi się wydarzyć, by Tom zaczął żyć normalnie? Czy to w ogóle było jeszcze możliwe? Z pewnością było. Pozostawało to jedynie kwestią czasu. Nie takie związki się kończyły i to nie rzadko bez powodu, a jego brat miał przecież konkretny powód, by zamknąć rozdział podpisany imieniem Nailei. Bill nie chciał nawet wyobrażać sobie, że kiedykolwiek mógłby być w podobnej sytuacji. Jednak w jego przypadku to nawet nie wchodziło w grę. Nina była zbyt dobrym człowiekiem, by skrzywdzić kogokolwiek. A już zwłaszcza jego. Każdego dnia okazywała mu tyle miłości, ile nie zaznał przez całe swoje dotychczasowe życie. Nie lubił wracać do przeszłości, ważne było to, co działo się teraz. Bo wreszcie było to jego życie, jego decyzje i wybory.

Gdyby miał możliwość, cofnąłby się do momentu, gdy miał piętnaście lat. Zrobiłby wszystko, by nie dopuścić do zaistnienia Tokio Hotel. On byłby normalnym człowiekiem, miałby normalne życie, a Tom nie poznałby Nailei. Wszystko byłoby inne, ale czy na pewno lepsze? Może nigdy nie spotkałby Niny, a bez niej nie mógłby być szczęśliwszy, niż teraz. Choć - na pewno - bez epizodu kariery, byłby lepszym człowiekiem…

Wykładając towar na taśmę, czuł na sobie podejrzliwy wzrok kasjerki. Miała nieco zmrużone oczy, które pomalowała stanowczo zbyt mocno, a czarne kreski pociągnięte miała za daleko. Jej wiek mógł określić na około czterdzieści lat. Dlaczego więc tak się gapiła? Stając naprzeciwko niej, poczuł, że perfumy również miała zbyt intensywne. Nieco zakręciło mu się od nich w głowie. Wyciągnął z tylnej kieszeni jeansów skórzany portfel i czekał cierpliwie, aż jego zakupy zostaną policzone i spakowane do jednorazowych reklamówek. Miał bardzo dobry humor. Wydeptywał rytm piosenki, sączącej się z głośników zamieszczonych w kilkunastu różnych miejscach sklepu, by muzyka wszędzie była dobrze słyszalna.

Ekspedientka kasowała ostatnie produkty, nie spuszczając z niego wzroku. Wtem usłyszał jedną z tych piosenek, od których stronił już od czterech lat, od których próbował się uwolnić, zapomnieć. Szczęka zacisnęła się samoistnie, a nozdrza rozszerzyły się. Poczuł jak oczy zachodzą mu mgłą, a w kącikach pojawiły się łzy. Zamrugał kilkukrotnie, wciągając do płuc sporą dawkę powietrza, śmierdzącego perfumami kasjerki. Między dźwiękami instrumentów usłyszał swój głos i serce niemal stanęło mu w piersi, po czym podskoczyło niebezpiecznie do gardła i mało brakowało, by nie wypluł go na kasę. Zaczęło piszczeć mu uszach, przez co nie usłyszał kwoty, jaką miał do zapłacenia. Zrobiło mu się słabo. Ktoś jeszcze o nich pamiętał? Może ktoś go tu rozpoznał? Dlaczego ta piosenka znalazła się na liście odtwarzanych akurat teraz, akurat tutaj? Miał już nigdy więcej do niej nie wracać. Wciąż napełniała go niezidentyfikowanym strachem.

Wydobył z portfela kartę i podał ją kasjerce, która nagle doznała olśnienia.

– No tak – mruknęła, patrząc na imię i nazwisko, którymi podpisana była jego karta płatnicza. – Wiedziałam, że skądś kojarzę tę buźkę. Moja córka miała cały pokój obklejony twoimi zdjęciami. Ta piosenka mi przypomniała – powiedziała, wskazując na najbliższy głośnik, z którego wciąż uporczywie wypływały dźwięki Durch den Monsun. – Kochanieńki, ile ja się musiałam namęczyć, słuchając tego non stop w domu. A tu jeszcze w pracy mi to serwują. O, Panie…

Kobieta uniosła wzrok ku górze, jakby wznosiła modły do Boga o jak najszybsze zakończenie tej piosenki. Bill także nie mógł już tego znieść. Nie chciał tego słyszeć. Przeżywać ponownie. Ręce zaczęły mu się pocić, a on sam rozglądał się nerwowo, czy przypadkiem jeszcze ktoś, poza kasjerką, go nie rozpoznał. Nie dojrzał niczego podejrzanego w zachowaniu pozostałych klientów supermarketu. Ale to wcale go nie uspokoiło.

Terminal zaakceptował transakcję, wydając z siebie krótki dźwięk potwierdzenia. Kobieta wyciągnęła z niego kartę Billa i oddała mu ją wraz z paragonem.

– Dobrze, że już przestaliście grać. Spokój mam wreszcie w domu. Córka się uspokoiła. Chociaż muszę przyznać, że wyglądasz teraz dużo lepiej, panie Kaulitz – powiedziała ściszonym głosem, gdy zabierał swoje reklamówki zapakowane po brzegi. Głośniej dodała: – Do widzenia, zapraszamy ponownie.

Choć Bill wiedział, że już nigdy więcej nie pokaże się w tym supermarkecie.

*

Przez całe półtorej godziny trwania wykładu, Nina zastanawiała się nad rozmową z przyjaciółką. Może Judith miała rację? Może za bardzo wyolbrzymiała pseudo problemy? Może na siłę doszukiwała się czegoś, czego nie było? Ale Bill stanowił dla niej tak ogromną zagadkę, że nie wiedziała już, czy to z nim jest coś nie tak, czy może z nią…

Mimo, że poznali się cztery lata temu, dopiero od roku poznawali się naprawdę, a od sześciu miesięcy byli niemal nierozłączni. Wciąż jednak miała wrażenie, że Bill skrywa przed nią gro tajemnic. A największą z nich był okres jego kariery. Nie wiedziała dokładnie, jak to się zaczęło, dlaczego zakończyło. Bill na wszystkie jej pytania odpowiadał lakonicznie, posługując się tylko krótkimi hasłami.

Oczywiście, gdy tylko jej kuzynka Sonja – najstarsza córka ciotki Kristine Metzger, podczas świąt Bożego Narodzenia, przedstawiła basistę zespołu Tokio Hotel, jako swojego faceta, Nina zapoznała się z ich muzyką, teksty piosenek znała na pamięć, kilkukrotnie obejrzała teledyski i przejrzała zdjęcia z przeróżnych sesji zdjęciowych. To, co dostępne było na ich temat w Internecie, miała w małym palcu. Była również – wraz z Sonją – na kilku ich koncertach. Zaledwie parę miesięcy później przeczytała oficjalne oświadczenie na ich stronie w sieci, że z dniem 15 sierpnia 2010 roku Tokio Hotel w składzie Bill Kaulitz, Tom Kaulitz, Gustav Schäfer oraz Georg Listing, koncertem w hali O2 World w Berlinie, kończą swoją pięcioletnią działalność na scenie. Było to dla niej dziwne, ale - ani Sonja nie potrafiła jej odpowiedzieć na pytanie dlaczego?, ani żaden z chłopaków. Od Georga dowiedziała się jedynie, że zarówno początek jak i koniec zespołu związany był z rodzicami bliźniaków – ze śmiercią ich ojca i odejściem matki. Nie drążyła więc tego tematu, obawiając się, że mogłaby skrzywdzić któregoś z Kaulitzów natrętnymi pytaniami. Dopiero teraz wszystko zaczęło do niej wracać i uświadomiła sobie, że mimo tych kilku lat, jakie upłynęły odkąd się poznali, nie wyjaśniło się nic w tej kwestii.

– Co się tak zawiesiłaś? – Judith szturchnęła ją w ramię.

Nina, patrząc w okno, uśmiechała się do swoich myśli.

– Przypomniało mi się pierwsze spotkanie z Billem – odparła szeptem. – Miałam wtedy szesnaście lat i fiu bździu w głowie.

– A także aparat na zębach i te śmieszne okulary na nosie – dodała Judi, natychmiast zasłaniając usta dłońmi, by nie parsknąć śmiechem.

– Mam odpowiedź, dlaczego wtedy Bill się mną nie zainteresował – powiedziała, drapiąc się po brodzie jakby zastanawiała się nad czymś poważnym. – Tak. Byłam po prostu brzydka!

Obie zachichotały jak najciszej, by nie przeszkodzić wykładowcy w prowadzeniu jakże nudnego wykładu, na co profesor chrząknął znacząco, dając im subtelne ostrzeżenie, że następnym razem wylecą za drzwi.

*

Po kilkuminutowym biegu, znalazł się na drugim końcu ulicy. Po tym, co zrobił musiał znaleźć się jak najdalej. I nie chodziło, bynajmniej o to, że użył rękoczynów, ale tylko i wyłącznie o słabość, jaką okazał. Okazał jej swoje cierpienie, ułożył je na jej dłoniach. Powierzył jej swoje łzy. A później uciekł… Głośno dyszał i jedynym, czego potrzebował, była butelka zimnej wody. Zamiast tego, wstąpił do małego sklepiku i zakupił schłodzonego Red Bulla w puszce i dwieście mililitrów czystej wódki, co zaraz po wyjściu ze sklepu spożył, nie krzywiąc się przy tym ani razu.

Tom, pomijając mocno zaczerwienione i zdarte do krwi, kostki, o dziwo czuł się dobrze. Może takie wyładowanie emocji było mu potrzebne od początku? Nie było mu szkoda skrzywdzonej buźki Ericha. Gdyby nie Nailea, rozwaliłby mu ją doszczętnie. A tak skończyło się pewnie tylko na złamanym nosie i rozciętej wardze. Negatywny skutek owej sytuacji był tylko jeden. O ile wcześniej mógł mieć jeszcze jakieś nadzieje, tak teraz wszystkie się rozproszyły. Były, jak tak zwane, dmuchawce – Nailea zerwała je i dmuchnęła z całej siły, by każde z pojedynczych nasionek rozwiało się na wietrze. Pewnym było, że utraconej nadziei nie da się przywrócić.

Już za nią nie tęsknił. Już jej nie chciał, nie pragnął. Teraz jedynie nienawidził. Nie wiedział tylko, kogo bardziej. Jej, czy tego pieprzonego Hofbauera? Ericha z pewnością miał ochotę zabić, ale Naileę? Mimo tego, co zrobiła ciągle tkwiła w jego sercu i nie miał wątpliwości, że tutaj mogłaby pomóc tylko jego transplantacja.

...wiedziałaś, że upadnę i w końcu stracę rozum.
I mam pięści całe we krwi, i chyba całkiem dobry powód,
By powiesić na pętli to, co kiedyś mi miało pomóc.
Stoję w ogniu. Alkohol zabił ból i rozum.
Gdybym mógł cofnąć czas, nikt by mu już nie pomógł.
Nikt. Rozumiesz, kurwa?! Milcz, dziękuj Bogu.*

_

*Bonson/Matek - Nie ma szans.